In 1937 geeft René Magritte een lezing in het KMSKA over zijn visie op de werkelijkheid. Hij bespreekt er de oorsprong en ontwikkeling van zijn kunst, en de geschiedenis van de surrealistische beweging in België.

De tentoonstelling Magritte. La ligne de vie keert terug naar dat sleutelmoment in de Belgische kunstgeschiedenis. Wandel als het ware door Magrittes lezing en laat je leiden door zijn eigen woorden en de schilderijen die hij toen beschreef. Net als hij begin je bij zijn vroege werk en passeer je schilderijen vol visuele raadsels en woordspelingen, zoals Ceci n’est pas une pipe. Magritte vertelt zelf waarom hij bomen en ramen zo vaak schilderde, en wat zich achter die motieven schuilhoudt.

Tegelijk toont de expo hoe belangrijk deze lezing was voor de Antwerpse surrealistische scène. Figuren als Marcel Mariën en Léo Dohmen, die later mee het naoorlogse surrealisme in Vlaanderen zouden vormgeven, vinden in Magritte hun gids. Zijn optreden in het KMSKA is een kantelpunt: Magritte presenteert er zich niet alleen als kunstenaar, maar ook als denker. Zijn nuchtere, visuele benadering staat haaks op het dromerige Franse surrealisme en zet de toon voor een eigenzinnig Belgische variant, waarin het mysterie schuilt in het banale.

Dat deze tentoonstelling parallel loopt met de expo rond Marthe Donas is geen toeval. Beide expo’s vertegenwoordigen twee verschillende richtingen binnen het modernisme. En hoewel Magritte eerst ook met abstractie experimenteert, wijst hij deze schilderkunst toch af en kiest zijn eigen weg. Hij wil ideeën schilderen.